Η κουρδική κοινότητα της Τουρκίας ζει κοντά στα νοτιοανατολικά σύνορα της, στην περιοχή που συνορεύει με την Συρία και το Ιράκ. Η κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά το τέλος του Α Παγκοσμίου πολέμου και οι διακηρύξεις για επικείμενη αυτονομία των εθνοτήτων, γέννησαν κάποιες ελπίδες για τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, για τους Αρμένιους στα νότια της Καυκασίας και τους Κούρδους. Στην συνθήκη των Σεβρών το 1920 προβλεπόταν η ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στην περιοχή που ζουν μέχρι και σήμερα οι Κούρδοι, οι οποίοι γέμισαν με προσδοκίες. Όμως μετά την ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας το 1923 ο Κεμάλ Ατατούρκ έστρεψε την προσοχή του στην διαμόρφωση μιας ενιαίας τουρκικής εθνικής συνείδησης, την οποία και επέβαλε ακόμα και σε περιοχές που δεν υπήρχε συμπαγής τουρκικός πληθυσμός.
To 1925 ξέσπασε η εξέγερση τον Σεΐχη Σαΐντ στο τουρκικό Κουρδιστάν. Ήταν ένα κίνημα μεγάλης κλίμακας στο οποίο έλαβαν μέρος πολλοί Σεΐχηδες με στόχο την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Αναμφίβολα, ο μέσος Κούρδος που συμμετείχε στην εξέγερση, ωθήθηκε τόσο από θρησκευτικά όσο και από εθνικά κίνητρα και αποζητούσε ελευθερία και ανεξαρτησία, χωρίς να καταπατούνται τα δικαιώματα του. Ακολούθησαν και άλλες εξεγέρσεις οι οποίες καταπνίγηκαν.
Η δημιουργία του Ρ.Κ.Κ. του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν και ο ένοπλος αγώνας υπήρξε το τελικό αποτέλεσμα των διαδοχικών αρνήσεων των τουρκικών εθνικιστικών κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τον κουρδικού λαού για πολιτιστική και πολιτική αυτονομία. Οι αναταραχές των προοδευτικών Κούρδων πολιτικών στην Τουρκία, από τα τέλη της δεκαετίας του '50 ως τις αρχές της δεκαετίας του '60, συνετέλεσαν στο σχηματισμό πολιτιστικών συλλόγων και οργανισμών. Οι ζυμώσεις που έγιναν με επίκεντρο αυτές τις οργανώσεις οδήγησαν το καλοκαίρι του 1965 σε μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών σε 19 κουρδικές πόλεις.
Τα τελευταία χρόνια κυρίως μετά την σύλληψη του Οτζαλάν, το 1999 και την κράτηση του από τις τουρκικές αρχές, γίνονται κάποιες αμφιταλαντεύομενες κινήσεις για αποδοχή των Κούρδων και προσπάθειες προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κουρδικό είναι ένα μεγάλο εσωτερικό αλλά και εξωτερικό πρόβλημα της Τουρκίας, καθώς διέπει τις σχέσεις της με χώρες όπως η Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Η αφομοίωση της κουρδικής κοινότητας είναι ένα δύσκολο πρόβλημα της τουρκικής πολιτικής, το οποίο ενδεχομένως και να συντηρείται, καθώς η στροφή της προσοχής του λαού στο κουρδικό ζήτημα τον αποσυντονίζει από τα δύσκολα προβλήματα της καθημερινότητας του.
To 1925 ξέσπασε η εξέγερση τον Σεΐχη Σαΐντ στο τουρκικό Κουρδιστάν. Ήταν ένα κίνημα μεγάλης κλίμακας στο οποίο έλαβαν μέρος πολλοί Σεΐχηδες με στόχο την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Αναμφίβολα, ο μέσος Κούρδος που συμμετείχε στην εξέγερση, ωθήθηκε τόσο από θρησκευτικά όσο και από εθνικά κίνητρα και αποζητούσε ελευθερία και ανεξαρτησία, χωρίς να καταπατούνται τα δικαιώματα του. Ακολούθησαν και άλλες εξεγέρσεις οι οποίες καταπνίγηκαν.
Η δημιουργία του Ρ.Κ.Κ. του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν και ο ένοπλος αγώνας υπήρξε το τελικό αποτέλεσμα των διαδοχικών αρνήσεων των τουρκικών εθνικιστικών κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τον κουρδικού λαού για πολιτιστική και πολιτική αυτονομία. Οι αναταραχές των προοδευτικών Κούρδων πολιτικών στην Τουρκία, από τα τέλη της δεκαετίας του '50 ως τις αρχές της δεκαετίας του '60, συνετέλεσαν στο σχηματισμό πολιτιστικών συλλόγων και οργανισμών. Οι ζυμώσεις που έγιναν με επίκεντρο αυτές τις οργανώσεις οδήγησαν το καλοκαίρι του 1965 σε μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών σε 19 κουρδικές πόλεις.
Τα τελευταία χρόνια κυρίως μετά την σύλληψη του Οτζαλάν, το 1999 και την κράτηση του από τις τουρκικές αρχές, γίνονται κάποιες αμφιταλαντεύομενες κινήσεις για αποδοχή των Κούρδων και προσπάθειες προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κουρδικό είναι ένα μεγάλο εσωτερικό αλλά και εξωτερικό πρόβλημα της Τουρκίας, καθώς διέπει τις σχέσεις της με χώρες όπως η Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Η αφομοίωση της κουρδικής κοινότητας είναι ένα δύσκολο πρόβλημα της τουρκικής πολιτικής, το οποίο ενδεχομένως και να συντηρείται, καθώς η στροφή της προσοχής του λαού στο κουρδικό ζήτημα τον αποσυντονίζει από τα δύσκολα προβλήματα της καθημερινότητας του.
