Κατά πόσον μια εθνική καταστροφή εξαλείφει τις διακρίσεις?

    Όλοι μας παρακολουθήσαμε την προηγούμενη βδομάδα, τον μεγάλο σεισμό μεγέθους περίπου 7 ρίχτερ στην πόλη Βαν της Τουρκίας. Οι νεκροί έφτασαν περίπου τους 600 και σήμερα οι τουρκικές αρχές ανακοίνωσαν επισήμως πως παύεται κάθε προσπάθεια ανεύρεσης επιζώντων(έχει περάσει μια εβδομάδα). Σήμερα θα μιλήσουμε για τα φαινόμενα διακρίσεων που παρατηρήθηκαν στην παροχή βοήθειας στους Κούρδους σεισμόπληκτους.
    Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα (25.10.2011), πολλοί Τούρκοι πολίτες από κάθε γωνιά της Τουρκίας, προσέφεραν βοήθεια(ρούχα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης), είτε ατομικά είτε μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων, την ίδια ώρα που τα τεθωρακισμένα του τουρκικού στρατού εισέβαλαν στο Βόρειο Ιράκ. Για όσους δεν γνωρίζουν, η πόλη Βαν βρίσκεται στην ανατολική Τουρκία, περιοχή κατεξοχήν κουρδικού πληθυσμού. Και ναι, υπάρχουν και οι ακραίες απόψεις μιας μερίδας του τουρκικού πληθυσμού σχετικά με την μη παροχή βοήθειας στους σεισμόπληκτους.
    Πέρα από τις όποιες αντιλήψεις υπάρχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας, εντελώς αμέτοχη φαίνεται να είναι η τουρκική κυβέρνηση η οποία δεν ανέλαβε καμία σημαντική δράση απέναντι στους σεισμοπαθείς, κάνοντας πολλούς εντός και εκτός της χώρας να μιλούν για αντιμετώπιση των σεισμοπαθών της περιοχής ως πολίτες δεύτερης κατηγορίες. Η ολιγωρία της κατά τα άλλα δυναμικής και κοντά στον πολίτη κυβέρνηση Ερντογάν, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αντιδράσεις υπάρχουν από την τουρκική αντιπολίτευση, άλλα μάλλον γίνονται για λόγους εντυπώσεων.
    Είναι τραγικό να βλέπουμε την απαξίωση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών της Τουρκίας, από μια κυβέρνηση που θεωρείται ισλαμιστική(και έχει λόγω αυτού έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, σε σχέση με τις παλαιότερες κεμαλικές), με μεγάλη απήχηση στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Ο Ερντογάν είχε κάνει πολιτικό άνοιγμα στους Κούρδους κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο.που όμως δεν του "βγήκε". Ίσως αυτό να έπαιξε τον ρόλο του στην σημερινή αντιμετώπιση των Κούρδων. Προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο αλλά και αναμενόμενο. Οι Κούρδοι πάντα αντιμετωπίζονταν διαφορετικά(εχθρικά θα λέγαμε), από κάθε τουρκική κυβέρνηση. Όμως για μια Τουρκία που θεωρεί εαυτόν δημοκρατία και μάλιστα πρότυπο για κάποιες χώρες, με δυτικές βλέψεις(ακόμα και αν δεν μιλάμε για βλέψεις για ένταξη στην ΕΕ), είναι απαράδεκτη τέτοια συμπεριφορά απέναντι στους Κούρδους.

28η Οκτωβρίου.........2011

    Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για τα σημερινά γεγονότα στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης(στον χώρο της παρέλασης για να είμαστε ακριβείς, αφού παρέλαση δεν έγινε), αλλά και γενικότερα σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας.
    Ξεκαθαρίζω από την αρχή, πως σαν άνθρωπος δεν την "βρίσκω" με τις παρελάσεις με τον τρόπο που γίνονται στην χώρα τα τελευταία χρόνια(στενά μίνι φορεματάκια, βάψιμο μπουζουκιού, υβριστικά συνθήματα, διαφωνίες για την εθνικότητα του σημαιοφόρου κτλ). Κατανοώ όμως τα νοήματα των εθνικών επετείων της χώρας, και τα σέβομαι. Έχω χρόνια να κατέβω σε παρέλαση για τους λόγους που ανέφερα αλλά είμαι υπέρ στην διεξαγωγή της σε κάθε εθνική επέτειο.
    Επίσης δηλώνω πως είμαι άνθρωπος με σπουδές, πτυχία και δεν συμμαζεύεται, ξένες γλώσσες και ένα τεράστιο βιογραφικό.Παρόλα αυτά δεν βρίσκω δουλειά όσο κι αν ψάχνω. Προέρχομαι από μια οικογένεια στην οποία εργάζεται μόνο ο ένας από τους δύο γονείς, εκκρεμεί στεγαστικό δάνειο και έχουμε ήδη ένα μέλος το οποίο άλλαξε χώρα για αναζήτηση καλύτερου αύριο. Ποτέ δεν ήμουν βολεμένος, ό,τι κατάφερα, το κατάφερα χωρίς κανενός είδους διαμεσολάβηση και με πολλές προσωπικές θυσίες.Έχω αγανακτίσει με τους "αγανακτισμένους" του Συντάγματος όταν το κίνημα ήταν ακόμα αγνό, έχω διαδηλώσει κατά της αστυνομικής βίας και γενικότερα έχω απαιτήσει πολλές φορές το δίκιο μου, χωρίς να το βρω τις μισές από αυτές τις φορές. Ψηφίζω κάθε φορά που γίνονται εκλογές, και έχω ψηφίσει πάνω από δύο κόμματα.Δεν με εκφράζει κανενός είδους κομματική ιδεολογία και ψηφίζω πάντα αυτόν που θεωρώ καλύτερο στις δεδομένες κάθε φορά συνθήκες. Και ναι κάποιες φορές έχω μετανιώσει για την ψήφο μου.
     Μετά από αυτή την εισαγωγή θέλω να πω πως είμαι παντελώς ΚΑΤΑ των σημερινών γεγονότων. Σήμερα γιορτάζουμε την απόφαση μας να μην υποταχθούμε σε δυνάμεις καθαρά ΜΗ δημοκρατικές, την αντίσταση μας σε αυτές. Μπορεί το 1940 να μας οδήγησε στην Κατοχή, όμως καταφέραμε και το ξεπεράσαμε και αυτό ως έθνος, παρόλες τις απώλειες. Τα όποια οικονομικά και πολιτικά προβλήματα αντιμετωπίζουμε σήμερα προέρχονται κυρίως από το ξερό μας το κεφάλι. Όλοι φταίμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.Γιατί εγώ μπορεί να μην χρησιμοποίησα ποτέ μέσον, ούτε να λάδωσα ποτέ, όμως γνωρίζω ανθρώπους από το περιβάλλον μου που το έκαναν, και φταίω που δεν διαμαρτυρήθηκα τότε. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Η οποιαδήποτε αντίδραση επιβάλλεται όμως όχι τέτοια μέρα. Όχι την μέρα που έχουμε λόγο να νιώθουμε περήφανοι. Έχουμε ένα παρελθόν που το θυμόμαστε μόνο για να κερδίσουμε εντυπώσεις(βλ Σκοπιανό, Αιγαίο κτλ) και δεν το τιμάμε όταν πρέπει. Η παρέλαση μπροστά από τους επισήμους της κάθε πόλης, δεν σημαίνει σεβασμό απέναντι τους προσωπικά, σημαίνει σεβασμό απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς που αυτοί εκπροσωπούν. Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι θεσμοί θα μείνουν όμως. Και θέλουμε να μείνουν. Αν αυτοί που μας εκπροσωπούν τώρα, δεν τιμάνε τους θεσμούς(ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, κάποιοι τους τιμούν), ας μην κάνουμε και μεις το ίδιο.
    Θεωρώ πως οι παρελάσεις έπρεπε να γίνουν κανονικά, υπό τους ήχους εμβατηρίων και όχι συνθημάτων, χειρονομιών(μέχρι και γερμανικές σημαίες κάηκαν, έλεος πια) κτλ. Και μετά θα μπορούσε να ακολουθήσει μια διαδήλωση όλων των δυσαρεστημένων πολιτών. Αυτό που έγινε ήταν απαράδεκτο. Ελπίζω πως δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά.



Υ.Γ Το παραπάνω κείμενο αποτελεί καθαρή προσωπική γνώμη και παρακαλώ να αντιμετωπιστεί έτσι ακριβώς.

Ιστορική αναδρομή στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ

    Όταν μιλάμε για το Ισραήλ ουσιαστικά μιλάμε για την περιοχή στην οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός. Πρόκειται για την γη των πατέρων του Χριστιανισμού, την γη που φιλοξένησε σύμφωνα με την θρησκεία μας και τον Χριστό όταν ήρθε στην γη. Κατακτήθηκε από τις δυνάμεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά την ελληνιστική περίοδο και πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων υπό τον Ηρώδη κατά τα χρόνια της γέννησης του Ιησού. Εκεί χτίστηκε ο περίφημος ναός του Σολομώντα και το Τέμενος του Βράχου, σημείο αναφοράς των μουσουλμάνων όλης της επικράτειας. Το 1918, πέρασε από την οθωμανική στην βρεττανική κυριαρχία μέχρι το 1947. Μεσολάβησε ένας καταστροφικός Β Παγκόσμιος, με τις τραγικές συνέπειες, και τον ξεκληρισμό των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί.
    Το 1948 ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ και λίγες μέρες μετά εισέβαλαν σε αυτό τα γύρω αραβικά κράτη τα οποία αντιδρούσαν στην ίδρυση ενός εβραϊκού κράτος σε περιοχή αραβική-μουσουλμανική. Μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1949 το Ισραήλ έγινε το 59ο μέλος του ΟΗΕ. Το 1967 η Ιερουσαλήμ επανενώθηκε μετά τον πόλεμο των Έξι ημερών, πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του. Ο πόλεμος έδειξε την πολεμική ισχύ του Ισραήλ και προκάλεσε μια σειρά προστριβών με τα αραβικά κράτη της περιοχής, κυρίως με την Αίγυπτο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλές διαμάχες και πολεμικές επιχειρήσεις έλαβαν χώρα μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του, καθώς και μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, που διεκδικούν την δημιουργία παλαιστινιακού κράτους σε εδάφη που "ανήκουν" στο Ισραήλ. Η κατάσταση με διπλωματικά, πολεμικά και πολιτικά σκαμπανεβάσματα παραμένει ίδια μέχρι σήμερα. Το Ισραήλ έχει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την χώρα μας.
    Οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία ήταν πολύ καλές από την ίδρυση του εβραϊκού κράτους το 1948. Υπήρχαν μεταξύ τους πολλές σημαντικές στρατιωτικές, οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες. Οι σχέσεις αυτές ήταν πολύ ισχυρές, σημαντικές και πολυεπίπεδες και επηρέασαν την άσκηση διπλωματίας στην ευρύτερη περιοχή.
    Με την αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, και την στροφή της Τουρκίας προς τα μουσουλμανικά κράτη της περιοχής της Μέσης Ανατολής άλλαξε τα δεδομένα στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας. Το Καράβι για την Γάζα το 2010, ήταν το χρονικό ορόσημο για την κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών. Η αναγνώριση της κυπριακής ΑΟΖ(αλλά και της ελληνικής, άσχετα αν αυτή δεν έχει οριστεί), και οι έρευνες που διεξάγονται εκεί αυτή την στιγμή για φυσικό αέριο, έστω και υπό την παρακολουθήση της Τουρκίας, σηματοδοτούν μια έκρηξη στις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν.
    Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τις τουρκικές αντιδράσεις, όμως μας αφορούν άμεσα όποιες κι αν είναι και αυτές. Η κρίση αυτή αφορά όλα τα μεσογειακά κράτη, και πρώτα από όλα την Κύπρο και την Ελλάδα. Θεωρώ πως δεν πρέπει να βασιστούμε στην ισχύ του Ισραήλ, ούτε να ευχόμαστε την βελτίωση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων προς ιδίο όφελος. Η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι έτοιμη και να εκμεταλλευτεί τα οφέλη αυτής της ρήξης.